اگر به تاریخ علم و فرهنگ و ادب ایران، به ویژه آثار شاعران رجوع کنیم و با انصاف داوری نماییم به خوبی درمی یابیم که از «آدم الشعرای» شعر فارسی- رودکی سمرقندی در قرن چهارم هجری – تا هم امروز شعرا و سرایندگان فارسی معمولاً پاسدار ارزش های فرهنگی، زبانی، اعتقادی، انسانی و به تعبیر امروز« ملّی » بوده و هستند. و این امری است که به روشنی در سروده های شان به نظر می رسد و تنها یک ادّعای قلمی یا دریافت شخصی نیست. امّا فراموش نباید کرد که همیشه در میان شعرای بزرگ آزاد اندیش و « بی تعلّق » و « آزاده » کسانی بوده و هستند که « خون قلم » را در « پای خوکان » ریخته، با تملّق و چاپلوسی به ستایش خودکامگان پرداخته، و با برخی نمودن ( فدا ساختن ) ارزش والای قلم ، « زِ زر دیگدان زده » ، و به « ضِیاع » و « عِقار» دست پیدا کرده اند

 این بار به انقلاب آمریکا و جنگهای استقلال می‌پردازیم که با درگیری بین پادشاهی بریتانیا و مستعمرات سیزده‌گانه آن در آمریکای شمالی آغاز شد و سرانجام به یک جنگ سراسری بین چندین قدرت بزرگ اروپایی بَدل گشت و در نهایت، آمریکا استقلال خود را بازیافت. ضرورت طرح اینگونه مباحث، آشنایی با سرفصل‌ها و نقاط عطف تاریخ جهان است. فراموش نکنیم که بر شانه گذشته است که آینده را بهتر می‌توان دید