من زنده ام به عشق تو یا صاحب الزمان

في رثاء الرضيع 

بر سر دست پدر آن شیرخوار                  شد بمیدان بلا آن شهریار

در تجلی گشت روی همچو ماه                کرد بابش رو بسوی آنسپاه

اهل بیت من همه در پیچ و تاب                العطش گویان شده از قحط آب

ثم نادی القوم بالصوت الرفیع                   هل انا المذنب ام هذاالرضیع

فارحموا طفلی و منوا یا طغاه                  جرعه مما بها تبقی الحیواه

یعنی ای قوم لعین دین تباه                     این رضیع است و ندارد او گناه

خشک گشته شیر در پستان مام             رفته از کف طاقت تابش تمام

قطره آبی دهیدش از وفا                         رحم آریدش زبهر مصطفی

تشنه لب این زاده پیغمبراست                جده اش زهرا و جدش حیدر است

گر بمنت جرعه آبی دهید                        پس دهید و منتی بر من نهید

چون شنید از باب این گفتار را                   کرد شق او پرده پندار را

کرد ظاهر نور خود را بر ملا                      پس ندا در داد قوموا الصلاه

جلوه گر گردید حق بر آنسپاه                   زان جمال دلربای همچه ماه

همچو قرآن گشت حجت بر خسان           از زبان بی زبان کرد این بیان

گر بظاهر طفلم ای قوم شرار                  پیر عشقم شیرحقم جان نثار

گر بظاهر اصغرم من شیرخوار                 اکبرم من حجت پروردگار

از که خوردم شیر غیراز شیر عشق          کی مرا پرورد جز تدبیرعشق

من زپستان ولایت خورده شیر                  من ولی حق و بر خلقم امیر

من هم از مستان این می بوده ام             راه عشقش را بجان پیموده ام

ریخت این می از ازل در کام من                شد ذبیح الله وصف و نام من

سوز عشق است این عطش در جان من     چاره جز وصلش نشد درمان من

سیر گشتم زین حیوه و زندگی                 یابم از وصلش دگر پایندگی

بر فراز تخت وصلش سر نهم                    سرفرازان عشق بازان در قدم

من ذبیح حقم اسماعیل وار                      تیر را بر جان خرم جانرا نثار

هان بیا ای تیر خون افشان من                قطع کن این فصل هستی زان من

هان بیا رفرف معراج من                          که تو هستی موصل و منهاج من

هان بیا ای تیر با فیروز من                       پاره کن این حلق آتش سوز من

غلغله در لشکر اعدا فتاد                         پس جوابش حرمله با تیر داد

حرمله چون تیر بر پیکان گذاشت              هروله کن سوی تیر او شتافت

با زبان حال گفت آنمه لقا                      مرحبا اي پيك جانان مرحبا

در كفم نبود بجزجاني دگر                     بد فداي مقدمت اي خوش خبر

پيك جانانش چه از پيكان بجست             يكسره آمد بحلقومش نشست

تير را چون جان در آغوشش كشيد          چون نداي قم تعال از او شنيد

بر گلويش چون گرفت آن تير جا              عرش رحمان گشت لرزان زين جفا

سوز آهش شد بلند از سوز تير              سوخت از حلقوم تا قلب منير

دوخت آنحلقوم را بر دوش باب               زين مصيبت سوخت قلب بوتراب

آتشي زد بر دل روحانيان                     جمله زين ماتم شدند اندر فغان

ميدريد آنحلق تشنه كامرا                    برد از وي هستي آرامرا

پاره پاره كرد حلقش از ستم                 غرقه در خون گشت از سر تا قدم

گوش تا گوشش بريد و چاك شد           از نسيم وصل جان چالاك شد

دست و پا ميزد چه مرغ بسمله             مي طپيد از زهر تير حرمله

همچه مرغ سر بريده از الم                   سر بدوش باب ميزد دمبدم

دست بسته پاي بسته در نظار              لاله گون گرديد از خون گلغدار

چون نسيم وصل معشوقش رسيد          صبح اميدش زغيب آمد پديد

در تبسم آن شهيد راه دين                   لب گزان خندان بسوي شاه دين

يعني اي بابا كه من شادان شدم           در كفت قرباني جانان شدم

جان نالايق كجا قابل بود                       كه فداي درگه جانان شود

گر دوصد جان بودمي اندر بدن                دادمي من در ره آن ذوالمنن

لازم بتوضيح است اين اشعار با دستخط مرحوم آيت الله سيداحمد گلپايگاني به تحرير درآمده است.

SEYED JAMAL MOOSAVI GOLPAYEGANI