خاطرات آمَحَرضا

چند سالی از آمدن ادوات سنگین کشاورزی نمیگذشت و رفته رفته مردم با استفاده از آنها بیشتر آشنا میشدند. دیگر نیازی به کوبیدن خرمن طی روزها و زیر برق آفتاب نبود.دیگر گاو و گاواهن را به کناری گذاشته بودند و از تراکتور در کسری از ساعت به بهترین نحوی برای شخم زدن زمینشان استفاده میکردند.

تکنولوژی هم پا به پا پیش می آمد و سوار شدن روی چون (چوم) دیگر به آرزو تبدیل شده بود اما در این میان هنوز افرادی بودند که به همان روش های قدیمی اکتفا میکردند. چون و هیشون و ...   وای چه دردسرهایی.

کسانی که از تکنولوژی استفاده میکردند خوب میدانستند که ازآن همه زحمت چقدر راحت شدند و آندسته دیگر هم به همان دنیای خودشان اکتفا کرده بودند و با آن حال و هوا دلخوش بودند . از آن همه هیاهو و سر و صدا و دردسرها خبری نبود.

آتشهای زغالی جای خودشونا به آتشهای نفتی و گازی و گاهی هم برقی دادند.روزها و سالها به سرعت یا به کندی گذشت و حتی دسته دوم هم ناگزیر به پذیرفتن شرایط جدید شدند . همه یادگارهای روزهای قدیم را به گونه ای دور کردند و یا دور انداختند.

اما حالا همون یادگارها را که روزی با تنفر به دورانداختند باچنان احترامی و شاید با پرداختن وجه گزاف میخرند و دکور خونشون میکنند و به آن فخر میفروشند.