آخرین بازمانده از جمعیت غربی درنای سیبری، بامداد دوشنبه 8 آبان ماه 1391 در دامگاه های «ازباران» استان مازندران فرود آمد. این پنجمین سال متوالی است که این پرنده به تنهایی مهاجرت خود به ایران را انجام می دهد و اهالی فریدونکنار و ازباران نام این پرنده را «امید» گذاشته اند.

به گزارش سبزپرس «الن ووسالو» مدیرعامل انجمن حفاظت درنای سیبری با تایید این خبر گفت: «امید» ساعت ۲:۳۰  بامداد دوشنبه 8 آبان ماه 1391 در دامگاه ازباران به زمین نشست. تعدادی از دامگاه داران منطقه ازباران امید را درحالی که بر فراز دامگاه های این منطقه درحال چرخ زدن بوده، دیده اند و در نهایت درنا در این منطقه فرود آمده است.
او تاکید کرد: این پنجمین سالی است که امید به تنهایی مهاجرت زمستانه خود را انجام می دهد.

 

""عکس از آرش یکدانه""

 

ووسالو ادامه داد: امید مطابق هر سال در دامگاه ازباران فرود آمده و به گفته آقای صادقی، رئیس اداره محیط زیست بابلسر در ساعت ۷:۳۰ صبح دوشنبه، به فریدونکنار رفته است.
امید که یک درنای سیبری نر است، آخرین بازمانده از جمعیت غربی درنای سیبری است که هرسال به تنهایی مهاجرت زمستانه خود را انجام می دهد. اهالی منطقه فریدونکنار و ازباران، اهمیت زیادی برای حضور این پرنده در منطقه قائل هستند.

درنای سیبری (نام علمی: Grus leucogeranus) پرنده‌ای از خانواده درنایان است. این پرنده ظاهر خاصی دارد که آن را از دیگر پرندگان متمایز می‌کند. درنای سیبری پرنده‌ای بزرگ با قدی نزدیک به یک و نیم متر و فاصله دو بال بیش از ۲ متر و بدنی یکدست سفید است که پاهای بلند سرخ رنگ دارد و منقار بلند سیاهی روی صورت قرمز رنگ آن نشسته‌است.
درنای سیبری در باغ وحش تنوجی ژاپن.

درنای سیبری به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می‌شود. جمعیت شرقی تابستان در شرق سیبری زادآوری کرده و برای زمستان‌گذرانی به شرق چین می‌آیند، از اعضای این گروه بیش از ۳ هزار درنا باقی مانده که زیستگاه زمستانی تقریبا تمام آن‌ها در دریاچه پویانگ و اطراف آن است. جمعیت غربی و مرکزی تابستان‌ها را در سواحل رود اوب واقع در غرب سیبری و یاقوتستان گذرانده و سپس گروه مرکزی برای زمستان‌گذرانی به هند و گروه غربی به شمال ایران می‌آمدند. از گروه مرکزی در سال ۱۹۹۲ تنها یک جفت باقی مانده بود و آخرین آن‌ها آخرین بار در سال ۲۰۰۲ دیده شده و احتمالا این گروه منقرض شده است. از جمعیت غربی آن نیز که تابستان به شمال ایران می‌آمدند از زمستان ۲۰۰۷ تاکنون تنها یک پرنده باقی مانده‌است که زمستان‌ها به تالاب فریدون‌کنار می‌آید. مسیر مهاجرت این یک پرنده از فریدون‌کنار به سوی سواحل غربی دریای خزر ادامه پیدا کرده و پس از گذشتن از استان گیلان، جمهوری آذربایجان، داغستان، و منطقه آستراخان روسیه به سوی شمال قزاقستان رفته و سپس تا رودخانه اوب در نزدیکی اقیانوس منجمد شمالی ادامه می‌یابد.

طول این پرنده ۱۳۵ سانتی‌متر و صدای آن آرام، آهنگین و رسا شبیه کروک کروک است. درنای سیبری در مناطق تالابی، شالیزارها، نیزارها و دریاچه‌ها به سر می‌برد.

پراکندگی درنای سیبری بیشتر در جنوب چین، هند و سیبری روسیه است. درناهای گروه شمال روسیه زمستان‌ها به مناطق پارک ملی بوجاق کیاشهر در گیلان و فریدون‌کنار مازندران ایران می‌کوچیدند ولی امروزه نسل آن‌ها در ایران تقریباً منقرض شده. در ایران در سال ۱۳۸۵ یک میلیون دلار برای حفظ نسل درنای سیبری در تالاب فریدون‌کنار اختصاص یافته‌است.