نام این روستا که در قدیم بنام آدرواد (آذرآباد) معروف بوده و بعلت نزدیکی این منطقه به گردنه منتهی الیه شرق دشت گلپایگان (25 کیلومتری گلپایگان) که محل اسکان یاغیان بوده همیشه در معرض تاراج آنها قرار میگرفته ولی به لحاظ حاصلخیز بودن خاک منطقه و دارا بودن سه رشته قنات معروف ساکنین را وادار به ادامه زندگی در آنجا نموده است...
( آمحرضا )
تاریخ و جغرافیا نام این روستا که در قدیم بنام آدرواد (آذرآباد) معروف بوده و بعلت نزدیکی این منطقه به گردنه منتهی الیه شرق دشت گلپایگان (25 کیلومتری گلپایگان) که محل اسکان یاغیان بوده همیشه در معرض تاراج آنها قرار میگرفته ولی به لحاظ حاصلخیز بودن خاک منطقه و دارا بودن سه رشته قنات معروف ساکنین را وادار به ادامه زندگی در آنجا نموده است. هر چند با ظهور رضاشاه دست این یاغیان برای همیشه از سر این روستا ساقط شد ولی از آنجا که مردم و از جمله خانهای منطقه (خاندان علیشا) برای در امان بودن اموالشان (زر و سیم) از شر یاغیان آنها را در محلهای متفاوتی پنهان کرده بودند تا مدتهای زیادی جستجو گران را شب و روز به آنجا کشاند تا حتی در چند سال گذشته نیز به برکت دستگاههای پیشرفته گنج یاب از گنجهای بادآورده خالی نباشد. از جمله گنج معروف منطقه که در زیر سنگ مرمری در سرچشمه قنات پنهان شده بود و اهالی بر این عقیده بودند که در زیر این سنگ مرمرین لانه ماری خشمگین است به همین دلیل به آن نزدیک نمیشدند. موقعیت سوق الجیشی منطقه آنرا به دروازه گلپایگان مبدل ساخته بود چنانچه اکنون نیز هست. در گذشته سطح آب در این منطقه به قدری بالا بوده است که با کندن تنها سه متر به آب می‌رسیدند ولی در سالهای اخیر به علت خشکسالی های پی در پی و احداث چاههای آب موتوری این سطح به میزان صد متر پایین نشسته که باعث ایجاد ترکهایی در مناطق زیادی در زمینهای آنجا گردیده است . اخیرا وجود معادن سنگ در نزدیکی این منطقه و همچنین مبدل شدن آن ناحیه به قسمتی از شهر تازه تاسیس گلشهر (به مرکزیت کنجد جان سابق) ارزش زمینها و قدرت اقتصادی این روستا را به مراتب بالا برده است. شغل بیشتر اهالی این روستا کشاورزی و کار در معدن سنگ ساختمانیست. نام خانوادگی بیشتر آنان جمالی است وجه تسمیه وجوه تسمیه همیشه یک نظریه است و کاملا قطعی نیست ولی: اولین نظریه بدین گونه است که چون یکی از زنان حاکم در منطقه در این روستا ساکن بوده و حاکم برای دیدن وی باید به آنجا میرفته لفظا میگفته ما به ور(کنار) زنه میرویم و بدین‌سان آن محل ورزنه نام گرفت. دومین نظریه مربوط به زمانیست که یاغیان در گردنه معروف منطقه که کاملا به روستا مسلط بوده اسکان داشتند و همچنین مجهز به دوربین شکاری که اهالی تا آن‌زمان آنرا نمیشناختند همیشه آبادی را با دوربین دید میزدند و از وجود دارایی های آنان مطلع میشدند و بدین ترتیب آن محل ورزنه نام گرفت. _____________________________________________________________________ برای دستیابی به اطلاعات کامل‌تر و شناسنامه منطقه می‌توان به فرزندان خان منطقه به نام علیشا رجوع کرد.
**********************************************
اضافه کاربران :15/9/92
محمد حسین جمالی از تهران
مردم ورزنه در ایجاد انقلاب اسلامی ایران نقش پر رنگی را ایفاء نموده اند و در جنگ با عراق بالغ بر 14 شهید والامقام تقدیم میهن اسلامی نموده اند و تعدادی نیز به درجه افتخار جانبازان نائل شده اند.و همچنین از این مردم با عنوان حماسه آفرینان انقلاب ازشان یاد می شود. بزرگ خاندان ورزنه از 8 طایفه با نام های آقا نصیری ها ، آقا ملکی ها، حاج محد اکبری،آقا خدابخشی ها،حسین براتی ها،آقا رضای ها ،آقا باقری ها، آقا محد مونی هاو طایفه آ تشکیل شده اند. بزرگان فعلی محل ورزنه عبارتند از کدخدا ولی ا...، حاج علی رضا، آم محد رضا، آم حیدرآقا، مشدی احمد رضا و احمدآقا حجت الاسلام شیخ جوادجمالی از روحانیان مبارز و فعال مردم ورزنه می باشد. حاج احمد جمالی ،عبدالعلی جمالی ،باقر جمالی، روح ا... بهنام، شیخ غلامحسین جمالی از خادمین مساجد ورزنه و تصمیم سازان بحساب می آیند. بزرگترین کشاورز ورزنه امید علی جمالی می باشد. این محل علارغم مردم و جوانان فعال متاسفانه فاقد یک مکان ورزشی ، درمانی می باشد از مسئولین در خواست مساعدت و رسیدگی داریم. از مسئول سایت تشکر فراوان دارم که این فرصت را به ما داده اند خواهشمند است مطالب فوق را به بخش تاریخی ورزنه اضافه نمایید
گلها و سبزیجات بهاری در ارتفاعات گلپایگان -موسیر ، لاله ، مرزنجوش ، شوید
نام این روستا که در قدیم بنام آدرواد (آذرآباد) معروف بوده و بعلت نزدیکی این منطقه به گردنه منتهی الیه شرق دشت گلپایگان (25 کیلومتری گلپایگان) که محل اسکان یاغیان بوده همیشه در معرض تاراج آنها قرار میگرفته ولی به لحاظ حاصلخیز بودن خاک منطقه و دارا بودن سه رشته قنات معروف ساکنین را وادار به ادامه زندگی در آنجا نموده است...
روستای ورزنه
