اگر چه پختن سمنو در فرهنگ غذایی ایرانیان جایگاه خاصی دارد اما بروجردی ها در تهیه این خوراکی مهارت ویژه ای دارند بطوریکه این سمنو از کیفیت بالا، طعم و رنگ مطبوعی برخوردار است.

تهیه سمنو و فروش آن یکی از مشاغل رایج بروجرد در هفته های آخر سال است و تعدادی از خانواده ها بطور سنتی هر سال در این حرفه موقت مشغول به کار می شوند.

معمولا با شروع اسفند بسیاری از خانواده ها اقدام به رویاندن جوانه های گندم و در یکی دو هفته آخر سال شروع به پختن سمنو می کنند.

زنان بروجردی به صورت گروهی کار پختن سمنو را مانند سایر آش های نذری انجام می دهند و در این کار با ذکر دعا و صلوات با وضو دیگ را کنترل و هم می زنند.

البته باید یادآور شویم که در گذشته سعی می شد تا از آب باران برای تهیه سمنو استفاده شود.

مردم نیز بسته به میزان علاقه ای که به سمنو دارند ظرفی کوچک یا بزرگ از آن را خریده و به خانه می برند.

کار پختن سمنو معمولا در شب انجام و تا سپیده دم ادامه دارد.

به هرحال ظرف کوچکی از سمنو به صورت جداگانه برای زینت بخشیدن به سفره هفت سین نگهداری می شود.

سمنو فروشان بروجرد در سال های اخیر و با تسهیل حمل و نقل، دامنه فعالیت خود را گسترش داده و سمنوی تولیدی را به شهرهای بزرگ کشور بویژه تهران، اهواز و اصفهان منتقل و به فروش می رسانند.

سمنو در فرهنگ غذایی ایران، افغانستان، تاجیکستان و بیشتر در حوزه غذایی فارسی زبان ها مصرف می شود.

در ایران تقریبا سمنو را همان سمنوی پای سفره هفت سین می شناسند اما در شهرهای قم، گلپایگان، اصفهان، نهاوند مردم به سمنو به عنوان یک باور اعتقادی و مذهبی نگاه می کنند و به نیت حضرت زهرا(س) سمنو نذر می کنند تا حاجت های آنها برآورده شود.

سمنو به دلیل خاصیت و ارزش غذایی و انرژی فراوانی که دارد باعث افزایش شیر در زنان باردار، آرامش اعصاب و روان، طول عمر و حتی درمان دیابت می شود که مورد تایید ائمه قرار گرفته است و اشکالی ندارد که به نیت حضرت زهرا(س) پخته شود اما در میان عوام خرافاتی در این زمینه وجود دارد.