محسن جمالی در گفت و گو با خبرنگار مهر در این راستا اظهار داشت: در منطقه جغرافیایی گلپایگان، بوم های سنگی زیادی وجود دارد که بر آن نقش خاطره ها، ناملایمات روزگار، رویدادهای مهم زندگی و ... ایجاد شده است.
وی با بیان اینکه شاید مهمترین هدف از این کار ایجاد ارتباطی ماندگار با هم نوعان خویش بوده است، افزود: شاید هیچ گاه گذشتگان در ذهنشان خطور نمی کرد که هزاران هزار سال بعد این مفاهیم بازخوانی شود و بخشی از هویت و تاریخ بشری را ماندگار کند.
پژوهشگر سنگ نگاره ها با اشاره به اینکه شهرستان گلپایگان، خاستگاه بزرگترین، کاملترین، زیباترین و گسترده ترین نمونه های سنگ نگاره ها و نقوش صخره ای در ایران و چه بسا خاورمیانه است، تصریح کرد: سنگ نگاره هایی در 30 منطقه مختلف، تصاویر و تحلیل های آن به تفصیل در کتاب «سنگ نگاره های گلپایگان؛ گذرگاه تاریخ» آمده و این سنگ نگاره ها صفحات سنگی است که مهمترین رقابتشان در هزاره های پیش از تاریخ، جلب توجه نگارگران بوده و تا کنون از پس هزاره ها، بستری از نمایش شکوه تاریخ بشری باشند.
وی ادامه داد: این صفحات سنگی در گذر تاریخ تاب نیاورده و ناملایمات طبیعت برخی از آنها را خُرد کرده و شرمسار از تاریخ بشری است که امانت دار خوبی برای این نقوش زیبا نبوده اند.
جمالی بیان داشت: در این منطقه هزاران هزار سنگ نگاره که نشان می دهد هنر بشری به ویژه در فلات مرکزی ایران، سابقه دیرینه ای دارد و هنرمندان گمنامی آنها را ایجاد کرده اند، تنوع گونه های جانوری و گیاهی، ابزارهای شکار و جنگ، پوشاک و لباس، عقاید و باورها، خط و هنر، علوم مکتسبه، نحوه زندگی و آداب پیشینیان از مهم ترین مواردی است که از این نگاره ها قابل برداشت است.
وی تاکید کرد: مهم ترین تهدیدی که در حال حاضر سنگ نگاره های گلپایگان را تهدید می کند آبگیری سد کوچری است که امید است با تدابیر اندیشیده شده از سوی سازمان میراث فرهنگی مرهمی بر زخم این سنگ نگاره ها گذاشته و لااقل تعدادی از آنها جابه جا شود.
پژوهشگر سنگ نگاره ها در پایان یادآور شد: موضوع اساسی دیگر در این راستا، ساخت جاده های دسترسی به سد و همچنین مسیرهای انتقال آب است که تعداد زیادی از سنگ نگاره های منطقه را از بین برده و برای این موضوع نیز باید تدابیر لازم اندیشیده شود.
نمایی از مسجدجامع گلپایگان سال 1380 - محمود نیکنامی
