| پس از ما هم در اين عالم بهاريست |
|
| |
گلستاني? خزاني? گلعذاريست |
| پس از ما در فراسوهاي اين دشت |
|
| |
به روي شاخه هر گل
ه?زاريست |
| درخشد ماه و خورشيد و ستاره |
|
| |
مداوم گردش ليل و نهاريست |
| پس از ما در ميان آشنايان |
|
| |
براي اين چنين جمعي
قراريست |
| نواي گريه از هر سو بلند است |
|
| |
به سوگ ما دو چشم
اشكباريست |
| به روي هر گلي پروانهي عشق |
|
| |
به سايه روشني? شمع
مزاريست |
| اگرچه رفته استادي از اين جمع |
|
| |
ولي فكر بديعش يادگاريست |
| كجا نامش رود از خاطر دوست |
|
| |
كه نام او به هر جا
افتخاريست |
| اگر از چشمهاش سيراب
گشتيم |
|
| |
يقين آن چشمه آب
خوشگواريست |
| ببايد صبر بسياري كه تا
باغ |
|
| |
ثمر آرد? كه اين از
بردباريست |
| ببايد رنج بيحد تا كه از
گل |
|
| |
به دست آيد گلابي تا
بهاريست |
| نميرد ?خالصي? تا عشق
زندهاست |
|
| |
كه اهدافش چراغ رستگاريست |
| به مشتاقان خود درس وفا داد |
|
| |
كه اين راه عطوفت راه
ياريست |
| رفيقان جمله در سوگش
نشستند |
|
| |
چنين رسمي نشان غنگساريست |
| به سوگ ?خالصي? ?طالب?
چنين گفت |
|
| |
كه نامش بهر ياران
اعتباريست |