استاد محمدعلی سعیدی گلپایگانی

 پیری و آرزوی شبابا چوش کنم؟                   دنیای بی وفای خرابا  چوش کنم؟                
با روزگار دست به عصا راه میرم ولی                    عمر عزیز پا به رکابا  چوش کنم؟
عکسی فقط ز دور جوونی به جا موند                  یاد اثیر مونده به قابا  چوش کنم؟
هی دیده تارتر شود و سایه بیشتر                   با چشم بی فروغ کتابا چوش کنم؟
سازی دیه به گوش گرون سازگار نیست            سوز صدای تار و رباب   چوش کنم؟
هوش و هواس و طاقت و تاب و توون همه در کار رفتنند             شتابا   چوش کنم؟
ساقی نریز می که زسنگ جفای چرخ ساغر شکسته           باده  نابا   چوش کنم؟
مستی ز سر پرید و خماری ز در رسیدبا کوم خشک           چشم پر آبا  چوش کنم؟
دنیا و جلوه های سرابش فریب بود                 امید به سدل به سراب   چوش کنم؟
گویند زندگی چو حبابیست روی آب               آب از سرم گذشت حبابا   چوش کنم؟
چرخ و فلک به میل و مراد دلم نگشت            این هرزه گرد خونه خرابا   چوش کنم؟
دنیا جواب چون و چرای کسا نداد                صدها سوال مونده جوابا   چوش کنم؟
بیداری شبای جدایی به جا خودش             اقبال و بخت رفته به خوابا   چوش کنم؟
گفتم خموش باش سعیدی به طعنه گفت:     پس شکوه فزون زحسابا   چوش کنم؟