7 روزه بود که مادر را از دست داده و یکساله بود که سایه پدر هم از سرش کم شده و او مانده و رنج و عذاب و تلخی روزگار یتیمی، به اینجای صحبتش که می‌رسد اشک روی گونه‌های چروکیده اما نرم و لطیفش سر می‌خورد، انگار همین دیروز مادر و پدر را از دست داده... با صدایی گریان ادامه می‌دهد: «نمی‌توانم جلوی گریه‌ام را بگیرم چون مهر پدر و مادر چیز دیگری است، دو فرزندم را هم از دست داده ام، یک پسرم در جبهه شهید شد و دیگری در حادثه از دستم رفت، من صدمه روزگار را زیاد چشیدم،

سایت های خبری

روزنامه ایران: سرزده اما با دلهره از این‌که پیرمرد حوصله‌ام را نداشته باشد در خانه‌اش را کوبیدم، پدر‌بزرگ خودش جلوی در به استقبال مهمان می‌آید. پیرمردی مهربان با لب‌هایی که انگار خنده روی آن دوخته شده و جدا نمی‌شود، با دستانی که هر چین و ترکش داستانی شنیدنی دارد، با موهایی سفید مثل برف که به تازگی در میانشان تک و توک موهایی به رنگ مشکی روییده و با صدایی رسا و گیرا... نام پدر‌بزرگ مهربان محمد کریمی است، احمد شاه قاجار را بخوبی به یاد می‌آورد و از روزگار سربازی‌اش در دوران جنگ جهانی دوم می‌گوید. دفتر خاطراتش را که در ذهن ورق می‌زند همه چیز پیش چشمش تازه می‌شود.
از او می‌پرسم در کجا متولد شده؟ دوران کودکی را در خاطر دارد؟ پدربزرگ که چندین فرزند و نوه و نتیجه دارد، می‌گوید که زادگاهش گلپایگان است، 7 روزه بود که مادر را از دست داده و یکساله بود که سایه پدر هم از سرش کم شده و او مانده و رنج و عذاب و تلخی روزگار یتیمی، به اینجای صحبتش که می‌رسد اشک روی گونه‌های چروکیده اما نرم و لطیفش سر می‌خورد، انگار همین دیروز مادر و پدر را از دست داده... با صدایی گریان ادامه می‌دهد: «نمی‌توانم جلوی گریه‌ام را بگیرم چون مهر پدر و مادر چیز دیگری است، دو فرزندم را هم از دست داده ام، یک پسرم در جبهه شهید شد و دیگری در حادثه از دستم رفت، من صدمه روزگار را زیاد چشیدم، ولی راضی هستم به رضای خدا، چون می‌گویم از حضرت ایوب بالاتر نیستم و ناشکری نمی‌کنم.»
اشک‌های پدر بزرگ برای اهالی خانه سالمندان
از پدر بزرگ می‌پرسم چه حسی دارد نسبت به پدر و مادر‌هایی که در خانه سالمندان هستند و بچه‌هایی که این کار را می‌کنند؟ چه حسی دارد نسبت به این اتفاق؟ تنها اسم خانه سالمندان برای آن‌که دل پیرمرد را بشکند کافی است، می‌گوید: «خیلی اشتباه است، این درست نیست و بزرگ‌ترین خیانت است، درست است که بچه‌ها هزار گرفتاری دارند اما باید سعی کنند پدر و مادر را تنها نگذارند، همین دیدن روی پدر و مادر باعث می‌شود که خداوند به آنها کمک کند.» چشمان پیرمرد دوباره خیس می‌شود، نه برای خودش، برای آنهایی که تنها مانده‌اند و چشمشان روزها و شب‌ها به در خیره می‌ماند تا ثانیه‌ای روی فرزندان را ببینند... این را خودش می‌گوید.
صبر وگذشت، بزرگترین اندوخته 115 سال زندگی
از پدر بزرگ می‌خواهم تمام تجربه‌ای که در 115 سال زندگی اندوخته در یک جمله بگوید و او هم در یک جمله می‌گوید: در هر حادثه‌ای صبر و گذشت داشته باشید...
راز عمر طولانی را هم می‌پرسم و او که حالا دوباره گل لبخند را به‌جای اشک مهمان صورت مهربانش کرده جواب می‌دهد: « باید از زیاده‌خوری پرهیز کرد و وزن را همیشه پائین نگه داشت، من از اول به لبنیات و سبزیجات و میوه خیلی علاقه داشتم با نمک هم سر و کار چندانی ندارم. البته مهم‌ترین چیز این است که هیچوقت نگذارید عصبانیت بر شما غلبه کند و همیشه صبور باشید و همه چیز را به خدا واگذار کنید.» و بعد: «یک نصیحت دیگر هم دارم هیچوقت پیتزا و سوسیس و کالباس نخورید و به جای آن هیچوقت از گوجه و پیاز خام غافل نباشید و همیشه سعی کنید که غذا زیاد سرخ نشود.» پدربزرگ توصیه دیگری هم دارد و آن این است که هیچوقت نباید غصه مال دنیا را خورد و فکر و اعصاب را با این چیزها به هم ریخت.
پیری وجوانی به قلب است
این را باور دارید که پیری و جوانی به دل است؟ یا از آن دسته سالمندان هستید که خودشان جلوجلو به استقبال مریضی و دست و پا درد می‌روند و فکر می‌کنند که دیگر هیچ چیز رنگی نیست؟ اما پدربزرگ 115 ساله با وجود تمام سختی‌ها و مصائبی که پشت سر گذاشته، هنوز خود را جوان می‌داند، خودش چای را دم می‌گذارد، خودش ظرف‌ها را می‌شوید، در حیاط حمام آفتاب می‌گیرد و خیلی کارهای دیگر، می‌گوید: «با این‌که همیشه خودم را رفتنی می‌دانم و مرگ را همیشه پیش چشم خودم داشته‌ام و دارم، اما هنوز قلبم جوان است و اگر پا درد نداشتم حتماً کار می‌کردم، اما خیلی‌ها وقتی به سن شصت، هفتاد سالگی می‌رسند خودشان را می‌اندازند و زمینگیر می‌کنند.»
پدر بزرگ مهمان نواز با آوازی خوش و صدایی بلند و گیرا شروع می‌کند به خواندن در مدح اهل بیت علیهم السلام، می‌خواند تا با هر آنچه در توان دارد از مهمان پذیرایی کند، همان‌طور که صدای گرمش فضای خانه را پر کرده با خود می‌گویم به راستی که در 115 سالگی هم می‌توان جوان بود....