مرا عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم
                          هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم
مرا در خانه سروی هست کاندر سایه قدش
                          فراغ از سروبستانی و شمشاد چمن دارم
                                                                                           حافظ

چند سال است از هجران پدر علم ارتباطات اجتماعی دکتر کاظم معتمدنژاد سپری می شود؛ با گذشت زمان خاطرات و آثار این فرزانه فروتن از مدار ذهن علاقه مندان و دوستانش هیچگاه محو نخواهد شد.او معبری تازه و راهی جدید را که از طریق آن می توان به آرمان هایی نظیر صلح، مشارکت، توسعه و ...  در پرتو ارتباطات، جامه عمل پوشانید،گشود.
او که با عبرت از تاریخ به آینده می نگریست؛در سخت ترین شرایط نیز در دل ها بذر امید می کاشت و هیچگاه تسلیم مشکلات نبود. بارها در کلاس درس پس از مطرح شدن تنگناها در عرصه ارتباطات توسط دانشجویان بر ایستادگی و پایداری به منظور تحقق اهداف پافشاری داشت.
در راستای تثبیت و نهادینه ساختن رشته علوم ارتباطات اجتماعی و شاخه های آن نظیر روزنامه نگاری، روابط عمومی و مطالعات ارتباطی بارها با بی مهری مواجه شد، اما هرگز نا امیدی بر او غلبه نکرد و آن قدر به درهای بسته می زد تا سرانجام باز می شدند.
این چهره خستگی ناپذیر اعتقاد راسخ داشت که با استفاده بهینه و مطلوب از ظرفیت ارتباطات اجتماعی، می توان مسیر توسعه را در کشور هموار نمود.
ایشان با توجه به تنوع فرهنگی موجود در کشور ایران بر لزوم ظهور و بالندگی رسانه های بومی و بخصوص مطبوعات محلی تاکید می ورزید؛او اعتقاد داشت ، در این شرایط جامعه از حالت تک صدایی به چند صدایی تبدیل گردیده، و تمام استعدادها شکوفا می گردد . به طور طبیعی در چنین بستری گفتگو، همدلی و مشارکت ، به وجود آمده و به خرد جمعی در مسیر توسعه منتهی می شود.
بدیهی است که مطبوعات در سطوح محلی و ملی با فراگیر ساختن فرهنگ نقد، آستانه شکیبایی جامعه را افزایش داده و به عنوان دیده بانی تیزبین از انحرافات جلوگیری می کند.
برهیچ کس پوشیده نیست که ایجاد فضا برای تفاهم وتبدیل مونولوگ (تک گویی) به دیالوگ(گفت و گو بین افراد)، "که به تعبیر هابرماس از آن به عنوان حوزه عمومی یاد می شود" و عقلانیت ارتباطی برخاسته از آن، ضرورتی انکارناپذیر برای گسترش خردجمعی محسوب می شود. برای دستیابی به این مقصود ، دکتر معتمدنژاد حق ارتباط، حق اطلاع و حق دسترسی به اطلاعات را به عنوان حقوق اساسی شهروندان مورد توجه قرار داده و بر استقلال حرفه ای روزنامه نگاران که در واقع نمایندگان افکار عمومی هستند، تاکید می ورزید.
او روزنامه نگاری را یک خدمت عمومی می دانست و هدف رسانه ها را در درجه اول آگاه سازی مردم و راهنمایی جامعه و مسئولین بر می شمرد و خاطرنشان می ساخت که "روزنامه نگاری برامید استوار است".
از ویژگی های برجسته این چهره محبوب علمی، التزام به رعایت اصول اخلاقی بود. در این راستا همواره منافع ملی را برمصالح شخصی ترجیح می داد. در مواجهه با دیدگاه های مخالف هیچگاه از مدار انصاف خارج نمی شد و همواره رواداری را پیشه خود می ساخت.
ایشان بر این باور بود که در روزنامه نگاری باید تنها بر حقیقت گویی و اخلاق مداری متکی بود. در انتشار آثارش نهایت دقت و وسواس را اعمال می کرد و این نکته سنجی ها را در اصلاح پایان نامه های دانشجویی که مسئولیت راهنمایی آنان را برعهده داشت، به شدت رعایت می نمود.
دکتر معتمدنژاد با وجود افزایش سن و ناتوانی جسمی از حافظه قوی برخوردار بود و همچنین،  از آخرین اخبار و اطلاعات شاخه های علوم ارتباطات اجتماعی مطلع بود.
برای این استاد فرزانه، بازنشستگی مفهومی نداشت و این موضوع را برای یک معلم بی معنا می دانست. از این رو پس از بازنشستگی ظاهری، فرصتی برای بازنگری در آثاری که به دلیل دقت وسواس گونه اش هنوز چاپ نشده بودند، پیدا کرد تا این که به زیور طبع آراسته شدند و اکنون به عنوان یک سرمایه گرانبها در اختیار علاقه مندان است.
اینجانب در جهت وفا به عهد خود به دکتر معتمدنژاد به توصیه برادرم استاد علی اکبر جعفری و تاکیدات دوست ارجمندم ،آقای حاج محمد عباسی و با استقبال جناب آقای محمود نیکنامی ،چند سال است که همکاری خود با سایت آخاله را آغاز نموده ام . خوشبختانه هفته نامه صدای گلپایگان نیز در این تکاپوی فرهنگی با ما همراه شد و دلگرمی مضاعفی به وجود آورد.

اولین مقاله بنده "آئین چراغ خاموشی نیست" ، در فراق دکتر معتمدنژاد نگاشته شد و در سایت درج گردید. پس از مشاهده علاقه، ذوق و ابتکار آقای نیکنامی تصمیم گرفتم این همکاری را ادامه دهم تا به سهم خود خدمتی کوچک به همشهریان عزیز داشته باشم.
از فرهیختگان عزیز گلپایگانی و کسانی که می توانند با قلم خود در جهت آگاه سازی و تنویر افکار عمومی گام برداشته، راهگشای مشکلات و مسائل شهر باشند، نیز انتظار می رود از رسانه های محلی استفاده کنند تا فضایی پرشور در جهت پیشرفت و توسعه شهر ایجاد گردد، به عقیده ی بنده از این طریق می توان به خرد جمعی دست یافت و مسئولان را یاری داد.

همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس      که دراز است ره مقصد و من نو سفرم