پیشگفتار

در دفتر سالکان دانش        نام تو هماره بد سرآغاز

مستند سازی فعالیت ها ، ثبت خاطرات و به رشته تحریر درآوردن فراز و نشیب های هر جامعه از مهم ترین اقداماتی است که فرهیختگان باید نسبت به آن اهتمام ورزند . این امر خطیر از آن رو ضرورت دارد که نسل های حال و آینده قدر داشته های خود را دانسته و در برابر تهاجم فرهنگی دنیای غرب دچار ازخودبیگانگی نشوند.خوشبختانه به دلیل فراگیر شدن فن آوری های نوین ارتباطی و امکان ذخیره سازی اطلاعات، فرصت مناسب تری نسبت به گذشته فراهم آمده است تا دستاوردهای مادی و معنوی ملت ها و حتی اقوام در صحیفه تاریخ ماندگار شود. درعین حال تدوین آن ها در قالب کتاب مطمئن ترین راه برای دستیابی به این مقصود است.

نگارش مقاله های پیش رو با درگذشت پدر علوم ارتباطات اجتماعی ایران دکتر کاظم معتمدنژاد آغاز   گردید. اینجانب که افتخار شاگردی ایشان را از سال 1356 تا 1388 در دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی داشتم، با درج مقاله "آیین چراغ خاموشی نیست" در روزنامه اطلاعات(بیستم آذرماه 1392)  به سهم خود نسبت به این چهره نامدار علمی ادای وظیفه نمودم. بارگذاری این مقاله در سایت مردمی آخاله  و استقبال هفته نامه "صدای گلپایگان" انگیزه ای ایجاد نمود تا در چارچوب "جهانی اندیشیدن و بومی عمل کردن" و تکیه بر" تنوع فرهنگی" که از ویژگی های عصر اطلاعات و ارتباطات می باشد، عناوینی را با رویکرد محلی برگزیده ، مورد پردازش قرار دهم. حاصل این تلاش که اغلب با پژوهش های محلی همراه بوده است، هم اکنون در اختیار  مخاطبان محترم قرار دارد.

اینجانب اعتقاد دارم که شهرستان گلپایگان با پیشینه درخشان فرهنگی ، دارا بودن استعدادهای فراوان در قلمرو توسعه پایدار و برخورداری از سرمایه های فکری و انسانی شایسته عنایت بیشتری از سوی صاحبان اندیشه و قلم این خطه از خاک گهرپرور ایران است ، تا رسالت خود را در قبال همشهریان شریف بر دوش کشند.در پایان جا دارد از علاقمندان و دوستانی که در این مسیر عاشقانه همراه و یاریگر نگارنده بودند، صمیمانه تشکر نمایم.

در دفتر زمانه فتد نامش از قلم          هر ملتی که مردم صاحب قلم نداشت