فوتبال بوی زندگی می دهد
        استقبال از بیست و یکمین دوره جام جهانی فوتبال در روسیه
   
 اگر ادعا کنیم که فوتبال مهم ترین رویداد جهانی است که احوال و احساسات ملت ها را یکی می کند، سخن به گزاف نگفته ایم؛ زیرا هیچ کس نمی تواند انکار کند که فوتبال به طرز شگفت آوری با زندگی مردم دنیا درآمیخته است و پدیده دیگری از این دست را در زمانه ما نمی توان یافت که تا این اندازه فراگیر به خانه همگان راه یافته باشد.
    اینجانب به دلیل علاقه ای که به این رشته ورزشی دارم، از چند ماه گذشته تا کنون سعی کردم خود را ازنشست های علمی و نیز مطالب مطرح شده در مطبوعات که به کند و کاو درباره فوتبال می پردازند، محروم نسازم. دریکی از روزهای ماه مبارک رمضان در دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران میزگردی با عنوان " صلح و جام جهانی فوتبال 2018 " برگزار شد که جمعی از صاحب نظران نظیر استاد مرتضی محصّص (کارشناس فوتبال) و دکتر محمد امین قانعی راد   (جامعه شناس)  در موافقت و مخالفت با این موضوع به ایراد سخن پرداختند.

      
     
 جان کلام مخالفان  فراگیر شدن فرهنگ فوتبالی در کشور این است که در دنیای معاصر فوتبال افیون توده ها شده و مانع از رشد وتوسعه فرهنگی اقشار مختلف جامعه ؛ بخصوص جوانان می گردد تا قادر نباشند به مسائل اساسی جامعه بپردازند. علاوه بر آن فوتبالیست ها نمی توانند الگویی برای سبک زندگی کسانی باشند که می خواهند سازنده فردای جامعه باشند؛ کما این که در جریان مسابقات جام بیستم در برزیل رژیم پلید صهیونیستی، فلسطینی های مظلوم را هدف حملات ناجوانمردانه وددمنشانه  خود قرار داد و افکار عمومی جهان که تحت الشعاع مسابقات جام جهانی قرار گرفته بود، از این جنایت بزرگ غافل شد و...   اما موافقان به گونه ای دیگر می اندیشند و استدلال می کنند که ماهیت فوتبال مشابهتی با آهنگ زندگی دارد؛ به طوری که اگر با نگاه عالمانه دیده شود، می تواند به انسان ها در خوب زیستن ونحوه مواجهه با مشکلات و بحران های زندگی یاری رسان باشد.
    بنده در زمره افرادی هستم که با موافقان همدلی بیشتر دارم و البته به جای شیفتگی به فوتبال با نگاهی انتقادی بازی های فوتبال و مسابقات جام جهانی را مشاهده می کنم. به همین دلیل مشتاقانه پیگیر تجزیه و تحلیل های کارشناسان رشته فوتبال و نیز جامعه شناسان ، روانشناسان ، هنرمندان و ... هستم تا با عنایات خداوند متعال بتوانم پس از پایان جام جهانی فوتبال 2018 روسیه یک جمع بندی مفید داشته و دراین رسانه مردمی انعکاس دهم؛ ضمن این که صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران نیز برنامه های تحلیلی و آموزشی خود را در خلال پخش مسابقات ارائه خواهد نمود.
    با مطالعه مجدد دو مقاله ای که چهار سال گذشته ( خرداد ماه و مرداد ماه سال 1392 ) با عناوین" فوتبال ایران در گذر زمان : با فوتبال دوستان گلپایگانی از خندق هفده تن تا استادیوم های برزیل " و " عبور از جام بیستم : فراتر از اشک ها و لبخندها " نگاشتم، با جناب آقای نیکنامی مدیر محترم سایت آخاله، اتفاق نظر داشتیم که مطالب آن مقالات همچنان بدیع و تازه بوده و مناسب است قبل از شروع مسابقات جام جهانی و به عنوان خاطره و نوستالوژی رونمایی شوند تا علاقه مندان فوتبال آن ها را مورد مطالعه قرار دهند. اما در چارچوب نگرش اینجانب مبنی بر لزوم "جهانی اندیشیدن و بومی عمل کردن" ، برای یافتن ردپای فوتبال در گلپایگان، موضوع را با استاد و پیشکسوت عرصه ورزش در زادگاه مان جناب آقای نصرت الله حمیدی رئیس اسبق اداره تربیت بدنی گلپایگان و خوانسار در میان گذاشتم که ایشان بزرگوارانه مطلب زیر و تصاویر مرتبط با آن را در اختیارم قرار دادند.
باشد که این مشارکت در نوشتن مقاله برای شما مخاطب محترم جذابیت ایجاد کند.  امیدواریم  تیم ملی فوتبال کشورمان نیز توانمندی خود را با ارائه بازی های زیبا و جوانمردانه متکی بر اخلاق  که نمادی  ازشایستگی های ملت بزرگ ایران است، در این آوردگاه بزرگ صرف نظر از هر نتیجه ای که حاصل گردد، به نمایش بگذارد. در ادامه، مطلب ارسالی استاد نصرت الله حمیدی تقدیم حضورتان می شود.

           *********************************************************

باسلام به تمامی ورزشکاران رشته های مختلف ورزشی محلی،  خیابانی ،  شهری ، کشوری،  قاره ای و جهانی و همه انهایی که با روحیه بزرگ ورزشی، جسم خود را  توانمند کردند تا گفتار نیک ، پندار نیک و کردار نیک را درجامعه گسترش  بخشند. یکی از پرطرفدارترین ورزش های توپی با نام فوتبال که  مبتکر آن  انگلستان است ، توسط این کشور به جهان معرفی شد و در سال 1966 میلادی  برای اولین بار میزبانی مسابقات جهانی فوتبال راعهده دار بود.  شور وشوق این مسابقات به حدی بود که در 52 سال پیش از این یعنی درسال 1345 ، اینجانب نصرت الله حمیدی را بر آن داشت تا در آغاز جوانی به عنوان  یکی از ورزشکاران پرورش یافته مکتب شاهین درمحله چهارصد دستگاه تهران و از علاقه مندان اتشین تیم فوتبال برزیل ، در زمینی پشت دبیرستان امام خمینی" ره " ( فردوسی سابق ) ،  فوتبال گلپایگان را که در دهه های 1320 و1330 خورشیدی سابقه درخشانی در کشور داشت و پس از آن با رکود مواجه شده بود ، مجددا با چند نوجوان راه اندازی کنم . ابتدا با دو  دروازه چوبی وبافتن تور دروازه به دست نوجوانان فوتبالیست ازجمله آقایان سعید حمیدی  ، مسعودحمیدی و  حمیدرضا حمیدی که هم اکنون استاد ورزش دردانشگاه خواجه نصیر تهران  هستند 

 فرزندان مرحوم  عباس حمیدی خبرنگار روزنامه کیهان  و از فوتبالیستهای دهه  1320 گلپایگان  و  مصطفی حاج محمدی که هم اکنون خودش و فرزندش از داوران برجسته فوتبال تهران هستند ، فرخ مهاجری ،  حسین مهاجری ، حمید رضا اعظمی، مرحوم منوچهر اردشیری و مرحوم کامران اردشیری فرزندان مرحوم اکبر میرزای اردشیری که خودش از نخبگان فوتبال دهه 1320 کشور بود ، منصور نوروزی فرزند مرحوم مهدی نوروزی دبیر ارزشمند ریاضی و برادر زاده  آقای علی نوروزی کاپیتان فوتبال دهه 1330 گلپایگان، جناب آقای سید مهدی شمسی و دیگر  نوجوانان ، فوتبال را درگلپایگان راه اندازی نمودیم .

 اولین تیم فوتبال گلپایگان  با  نام " نصیر " تاسیس شد  وکم کم  تیم های  محلی دیگری  پای به میدان گذاردند.  ازجمله  " ستاره ابی "  منطقه بابا عبدلله  " اریا " محله  خیابان بهداشت  و " مبارز " از محله  هفده تن  و سایر محله ها  ...  درسال 1347 با تلاش وپیگیری مرحوم علی اصغر جابری  مسئول  وقت  ورزش  اموزش و پرورش  وپیگیری های  ان مرحوم  و دیگر  مسئولان و پشتکار و حمایت اکثریت  فوتبالیستهای دهه  1340  گلپایگان ، زمین فوتبال خاکی در استادیوم کنونی تختی  افتتاح گردید و همه ساله مسابقات بصورت جدول دوره ای و یا حذفی انجام می گرفت. 

 تیم های فوتبال  گلپایگان به صورت محلی شرکت می کردند و دارای کسب مقام شهری  و یا استانی می شدند که خوشبختانه در این مسیر پرافتخار  تا کنون بازیکنان برجسته ای نظیر آقایان نکونام و محمودی و ... به تیم های مطرح لیگ برتر نظیر ذوب آهن و  ... راه یافته اند. بدون تردید  زادگاه ما دارای استعدادهای قابل توجهی است که می توانند در توسعه ورزش تاثیر گذار باشند و باید توسط مدیران دلسوز کشف و شناسایی شوند.  در پایان اینجانب نیز به نوبه خود برای درخشش بازیکنان تیم ملی فوتبال کشورمان آرزوی توفیق دارم.
                                  ما زنده به آنیم که آرام نگیریم
                                  موجیم که آسودگی ما عدم ماست