خردادماه ، ماهی است پر خاطره ، آخرین ماه فصل بهار ، برای تمامی افراد جامعه ، بوی امتحان  و نتیجه گیری از تلاش یکسال تحصیل با تمام خاطرات مدرسه در کودکی و نوجوانی. به مشامشان میرسد .

اما برای کسانیکه در سال 1350 دانش آموز سال آخر دبیرستان ، در شهر کوچکی در مرکز ایران ، از دیار شهری آباد ، بنیان گذاشته همای بنت بهمن ، با نام قدیمی وردپاتکان بوده اند ، خاطره ای فراموش ناشدنی در اذهانشان جا خوش کرده است . آنان بیاد دارند که گلهای شقایق گونه بوتهای مرگ آور خشخاش در سرتاسر  مزارع  این دیار . بجای گندم و جو ، هدیه ای از استعمار ، تقدیم  کشاورزان شده بود . تنها  مراقبین بر  امر برداشت شیره  تریاک از گرزهای بوته ها ، در سحرگاه هان هفته پایانی خردادماه  دانش آموزانی بودند که در  سن 18 سالگی قرار داشتند .  این ناظرین کوچک اما هوشیار  ، علیرغم  امکان دسترسی به این ماده  خانمانسوز ، فقط به خاطر فرهنگ  تربیتی  خانواده ها ، با صداقت کامل  ، محصول بدست آمده را تحویل  مسئولین میدادند . از آن زمان 34 سال گذشته است ، هیچکدام  از  ناظرین نوجوان به  مصرف این ماده گرفتار نشد . جالب است که عنوان کنم اکثریت آنان  با سیگار هم بیگانه هستند .

سالها ست که کشت خشخاش  در ایران عزیزمان ممنوع شده است . چهار میلیون معتاد به تریاک ، آماری است که اخیرا مسئولین مبارزه با مواد مخدر  اعلام نموده اند .  بعضی هم  این آمار را به یک و نیم میلیون نفر  تقلیل داده اند . چه فرقی دارد ؟ تصور 5/1 میلیون نفر  معتاد هم  وحشتناک است .  تنها مقصر این همه معتاد ،خانواد ه های آنان هستند . تربیت ناصحیح ، بی بند و باری ، عدم کنترل فرزندان ، عدم برقراری ارتباط عاطفی با فرزندان و .. تنها  عوامل حرکت جوانان به این باتلاق است . وجود مواد مخدر نمی تواند عامل اعتیاد باشد ! چرا که اگر این نظریه صحیح باشد ، هم اکنون میانسالان ، همان نوجوانان 18 ساله اوایل دهه 50 که ده ها کیلو گرم شیره تریاک در اختیارشان بود . گرفتار نکبت بار ترین پدیده زشت و چندش آور اعتیاد  بودند .

اعتیاد جرم است و نه بیماری . خانواده ها در این جرم شریکند

پیگیری و جویای حال از جوانان باید همیشگی باشد و البته نه سختگیری  و نه رهاسازی

 به امید  تلاش بیشتر  پدران و مادران.. والسلام