مهر ماه 1335 خورشیدی با زیبائی های دل انگیز بهار عارفان فرا رسید و من مشتاقانه کلاس نهم را در دبیرستان فردوسی شهرستان گلپایگان آغاز کردم. اکنون که این خامه بر این نامه می گِرید 64 سال از آن تاریخ می گذرد، اما عطر روحبخش خاطره های شیرین آن زمان مشام جانم را همچنان خوشبو کرده است. استادانی فرهیخته، دلسوز و مسئولیت پذیر با مشعل دانش و آگاهی جوانان را از ظلمت جهل و خرافات رهانده و به سوی نور و روشنائی هدایت می کردند. یکی از این بزرگان جناب آقای رضا خوشنویسان بوده اند.

استاد علی‌اکبر جعفری

سیمای فرزانگان

 استاد رضا خوشنویسان الگویِ نظم و ادب و متانت

چون چراغ لاله سوزم در خیابان شما  
 مردم گلپایگان جان من و جان شما

همچو ساغر بر لبم لبخند و در دل اتش است     
هر زمان بینم غمی در عمق چشمان شما

ز انچه دانستم ز علم و معرفت در زندگی
ارمغانی ساختم بهر جوانان شما

از خدا خواهم که تا وقت اجل اندر کلاس
 انچه می دانم کنم تقدیم طفلان شما

چاره درماندگی ها کسب علم و دانش است
 با چکاوک نغمه سر دادم به بستان شما

در بَرِ استاد همچون لاله های واژگون
سر فرود آرم شوم الگوی رفتار شما

آن بزرگانی که با شمع وجود خویشتن
چلچراغی بوده اند اندر شب تار شما

قافله سالار عشق و دانش و آزادگی
تا ابد باشد. " معلم " یاور ویار شما

جعفری بس کن سخن زیرا علی فرموده است
برترین سرمایه باشد دانش  و فضل شما

✅ مهر ماه 1335 خورشیدی با زیبائی های دل انگیز بهار عارفان فرا رسید و من مشتاقانه کلاس نهم را در دبیرستان فردوسی شهرستان گلپایگان آغاز کردم.

✅ اکنون که این خامه بر این نامه می گِرید 64 سال از آن تاریخ می گذرد، اما عطر روحبخش خاطره های شیرین آن زمان مشام جانم را همچنان خوشبو کرده است.
 
✅ استادانی فرهیخته، دلسوز و مسئولیت پذیر با مشعل دانش و آگاهی جوانان را از ظلمت جهل و خرافات رهانده و به سوی نور و روشنائی هدایت می کردند.  یکی از این بزرگان جناب آقای رضا خوشنویسان بوده اند.

✅ ایشان در آن کلاس , تدریس عربی را عهده دار بودند و با استادی و مهارت ویژه ای دانش آموزان را با اصول آغازین این زبان آشنا می کردند. بعد از گذشت 64 سال ,ظریف ترین قواعد عربی را که به صورت شعر بیان میکردند هنوز به خاطر دارم.

✅ مثلاً 17 حرف جارّه ای را که پیش از " اسم " می آید و حرف آخر آن را کسره می دهد :
 ,با ء ، تاء ، کاف ، لام ، واو ، مُنذُ ، مُذ ، خَلا

  رُبَّ ، حاشا ، مِن ، عَدا ، فِی ، عَن ، عَلَی ، حتی ، اِلی ,

✅ حدود 10 سال قبل , روزی در خدمتشان بودم. ایشان فرمودند : " من 50 سال است برگه ی امتحان عربیِ شما را با آن نمره ی عالی ( 19/25 ) نگه داشته ام و هنوز هم دارم. "
 
✅ این کلام تشویق آمیز گویایِ لطف  استاد به شاگرد و ترجمان روحیه ی لطیفِ مهر ورزی ایشان است. سخن گهربار سعدی در نظرم آمد که فرموده است :

صاحبدلی به مدرسه آمد ز خانقاه
بشکست عهد صحبت اهل طریق را

گفتم میان عالِم و عابد چه فرق بود
تا اختیار کردی از آن این فریق را

گفت آن گلیم خویش بدر می‌برد ز موج
وین جهد می‌کند که بگیرد غریق را

( ادامه در بخش دوم )

✅ استاد رضا خوشنویسان در سال 1330 خورشیدی در دوره ی پنجم دانشسرای مقدماتی گلپایگان به تحصیلات خود ادامه دادند. پس از پایان دوره ی دو ساله دانشسرا به مدت 10 سال در دبیرستان های فردوسی و  سپهر ابلولان  تدریس کردند.
 
✅در سال 1341 , در رشته ی روان شناسیِ پرورشی دانشسرای عالی پذیرفته شدند و با اخذ مدرک کارشناسی، در سال 1345به زادگاه خویش گلپایگان مراجعت کردند. در گلپایگان مسئولیت تعلیمات ابتدائی و سپاه دانش به ایشان واگذار شد.

✅ از سال 1350 تا 1355 همزمان با ریاست آقایان  مهراد، خانبلوکی و نظری معاون اداره ی آموزش و پرورش گلپایگان بودند.

✅ در سال 1355 به تهران منتقل شدند و در دفتر سِتادیِ شورای مناطق و دفتر روابط بین الملل با عنوان کار شناس مسئول، مدت 3 سال خدمت کردند.

✅ در سال 1362 باز نشسته شدند. مدت 6 سال رئیس و کارشناس مسئول مدارس خارجی بودند.
با وجود باز نشستگی , دفتر نهضت سواد آموزی نیز برای تألیف کتاب های درسی این سازمان از آقای خوشنویسان دعوت کرد.
آخرین سِمتِ ایشان , مشاور مدارس غیر انتفاعیِ دکتر جواهریان بوده است.
.
***
از یک کلام جانفزا، صد مرده اِحیا می کنی
هنگام تعلیم سخن، کار مسیحا می کنی

 هر دم که می گویی سخن، جان می دهی ما را به تن   
 در جان دمیدن در بدن، اعجاز عیسا می کنی

 با دانش خود هر زمان، بخشی حیات جاودان
خضری و آب زندگی، در ساغر ما می کنی

 دستت چو از گچ شد سپید، آید ید بیضا پدید
   یعنی به هنگام عمل، اعجاز موسا می کنی

 نوحی و با کشتیِ خود، ما را به ساحل می بری
چون نا خدایی، با خدا، رو سوی دریا می کنی

 احمد معلم بوده است، خود این سخن فرموده است      
با پیروی از نقش او، نقش خود ایفا می کنی

 شغل تو، شغل انبیا، گفتِ تو، گفتار خدا
( اقرا به اسم ) گویی و درس خود انشا می کنی
    
نادانِ از جان مرده را ، و آن کوردل افسرده را
با معجز خود هر دو را، دانا و بینا می کنی

 با مهر و با لطف و صفا، دل را تسلی می دهی
با دانش و دین وهنر، جان را مصفا می کنی

 بس قوه ها آید به فعل، از قدرت گفتار تو،
هر غنچه ی نشکفته را، چون گل شکوفا می کنی

 انسان انسان پروری، گر در حقیقت بنگری
در نقش شاگردان خود، خود را تماشا می کنی

 تنها نه با علم وعمل، اندیشه ها می پروری
 از عشق در دل های ما، صد شور بر پا می کنی

در پرتوِ خود ساختی ، از ذره ها خورشیدها
 هر روز خورشید دگر، تقدیم دنیا می کنی

هرگز نداری غیر حق، از حق تمنای دگر
  گر غیر حق باشد یقین، ترک تمنا می کنی.