قبلا مطالبی در باره  هنر معلم بودن با شما در میان گذاشتم . اکنون ناچار از بیان  واقعیت های تلخی هستم که در مسیر تعلیم و تربیت وجود  دارد. کسانی که در این وادی قدم می گذارند  باید بدانند که راه  هموار نیست و سرزنش های خار مغیلان نباید ایشان را از ادامه ی حرکت  باز دارد . صبر  و شکیبایی  لازم  است تا نهالی  به گل نشیند و میوه ای شیرین بدهد.

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم       سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور

1  هرچند دانش آموزان حق شناس همواره  ارزش علم و مقام معلم را  پاس می دارند  و معلمین آگاه و دلسوز  خویش را از یاد نمی برند  اما کسانی هم هستند  که نابخردی می کنند و خاطر شریف  این انسان های آزاده را می آزارند و پریشان می‌کنند. تا جایی که  شکوه ی استاد جلال الدین همایی در ابیات زیر  به این نا سپاسان هشدار می دهد که :

تاجم نمی فرستی تیغم به سر مزن                                مرهم نمی گذاری  زخم دگر مزن

مرهم نمی نهی ، به جراحت نمک مپاش                    نوشم نمی دهی  ، به دلم نیشتر مزن

بر ، نامه ی امید فقیران قلم  مکش                                     برریشه ی حیات حریفان  تبر مزن

تا بگذری به خیر از این رهگذر سنا                       با رهروان کوی  دم از خیر و شر مزن

2   برای یک معلم عاشق کلاس درس معبد  و تخته‌ی سیاه  محراب است . وقتی دوران بازنشستگی  او فرا می رسد  غمی جانکاه سرتاسر وجودش را فرا می گیرد . او بسان کودکی است که از آغوش گرم و پر از مهر مادر جدا می شود . همچون ماهی ای است که از امواج خروشان دریا جدا می شود و دریک تنگ بلورین محبوس می گردد . آخر  او زنده دلی بوده است که یک عمر سرخی ناب شقایق را کاشته و به هر دانه که در خاک  سر رویش داشته  طعم شیرین شکفتن آموخته است . اکنون  نی وجودش از نیستان جدا شده بدین سبب است که از درد فراق می نالد

او در محیط خانه  زمزمه ی  دلنواز و روحبخش شاگردانش را نمی شنود  ولی به سرنوشت گل هایی که پرورش داده است می اندیشد . هر لحظه منتظر دیداری و هر زمان در آرزوی پیامی  ( هر زمان آرزویی  هیچ زمان وصلی )

3    خدای بزرگ را سپاسگزارم که به من این توفیق را داده است تا به مناسبت های مختلف ( اعیاد ملی و مذهبی  روز معلم و ... ) از بزرگ مردانی که رنج تعلیم و تربیت مرا از دبستان تا دانشگاه متحمل شده اند با ارسال نامه یا تلفن یاد می کنم . در این رهگذر  گنجینه ای از پاسخ های پر از لطف و محبت آنان فراهم آورده ام  که برای افزودن بر معنویت و شکوه این نوشتار  تصویر برخی از دست نوشته ها را عینا می آورم . با این توضیح که :  هرگز  خود را لایق القاب و صفاتی که مرقوم فرموده اند  نمی دانم و همچون قطره ی بارانی هستم که از دیدن دریا خجالت زده ام

یکی قطره باران زابری چکید                     خجل شد  چو پهنای دریا بدید

که جایی که دریاست من کیستم؟           گر او هست حقا که من نیستم

متاسفانه امکان مشاهده تصاویر بصورت بزرگتر وجود ندارد