صبح که از خونه میزدی بیرون توی کوچه های خاکی شهر با در و دیوار خشت و گلی و دربهای چوبی با کوبه های جفتی خانه ها ، اول چیزی که توجه آدمه جلب میکرد بوی نم آب پاشی جلوی هر خونه بود که برا جارو کردنش آماده میشد . مادر میگفت وقتی میری مدرسه مواظب باش چرخ (دوچرخه) بهت نزنه ،آخه یه وسیله نقلیه قابل دسترس فقط دوچرخه بود و تنها خطر متوجه بچه ها همین وسیله نقلیه بود . تا غروب صدای دلخراش موتور سیکلت را حتی یکبار هم تو کوچه های شهر نمیشنیدی تا چه رسد به اینکه  اتومبیل ببینی ! خیابونای شهر هم تقریبا همین شکلی بود به ندرت صدای یه ماشین یا موتور به گوش میرسید .برا همین چند تا وسیله انگشت شمار هم شهربانی یه پاسبون با یه بلندگو دستی تو خیابونا گذاشته بود تا مردم را به پیاده رو ها راهنمایی کنه . ... اگه برگردیم تو کوچه ها از هر چند تو خونه که عبور میکردی ، از توی یه خونه بوی خوش نون تازه هم به مشامت میرسید . همه خونه ها به نوبت ماهی یکبار خمیر داشتن ( نان تازه می پختند ) بوی دود و نون تازه توی همه کوچه ها بود و البته همسایه ها هم از چند تا نون تازه در پایان روز بی نصیب نبودند .. حالا 40 - 50 ساله که از اون زمان میگذره از هیچ کدوم دیگه خبری نیست . نمیخوام بگم حال چه جوریه . فقط اینا بگم که توضیح برای امروز حال آدمو بهم میزنه .. چند روز پیش از یه جایی عبور میکردم بوی دود و نون به مشامم رسید . فقط تاسفی خوردم و چند تا تصویر توسط همراهم هدیه به دوستان پیشکش میکنم

شعله آتش در دهانه دومادون ( دما دان )

نونوا و شاطه وا کن و چونه گیر ، یه نفر

نون آتیشی آرم و دلنشین در حال پختن

بفرمائید نون تازه