شبی بابای خود را خواب دیدم
صدای�� ناله ی� او�� را� شنیدم

بگفتم�� ای� پدر� نالان�� چرایی
تو خندان بوده ای گریان چرایی

بگفتا� ای� پسر� بشنو� کلامی
که� دارم� بهر تو� جانا � �پیامی

چو� تشییع جنازه�� می نمودی
چه� اشعار� نکو� بهرم� سرودی

زدی درشهراز بس بوق و سرنا
که� ای مردم ز دستم رفت بابا

شدی نالان�گریبان چاک کردی
به قبرستان مرا در خاک کردی

تمام� آشنایان� جمع�� گشتند
چو پروانه به گردشمع گشتند

گرفتاری� ز� بعد�� مردنم�� بود
چوروحم راحتی هرگز نیاسود

تو بردی جمله مردم را کبابی
خطاتر� کرده ای مرد حسابی

برستوران چوبردی اینجماعت
بود� این کارت از روی حماقت

برای صرفه جویی�من بعمرم
برستوران کباب هرگز نخوردم

گرفتی� مجلسی� در روز اول
نمودی� کارها بر� خود� محول

اکو� دیدی� و مداح� غزلخوان
که تا خوانند� بهر� بنده� قرآن

برایم� تاج کل دادی سفارش
نمودی� درجراید� هم گزارش

زبعدچندروزی شدشب هفت
بیاوردند مردم هم گل و تفت

زتهران و زکاشان و� سپاهان
روان گشتنددرمسجدشتابان

چوشب شدبازمیهمانی بپاشد
بساط شام خوردن� بر ملا شد

چو� آمد اربعین من ��دوباره
بشد� تکرار� رسم�� یادواره

خلاصه چونکه سال بنده گردید
دوباره� خرج دادن� زنده�� گردید

کنون بشنو زمن ای راحت جان
عنان خود مده بر کاسه لیسان

سخن هرگزبه شوخی من نگویم
به� جز�� راه�� حقیقت ��ره ��نپویم

یکی کن این مجالس رابه ناچار
چراغی�� بهر�� تاریکی�� نگهدار

مخارج� را�� بده� بر�� دارالایتام
که� گیرد� روح من در� قبر آرام

که تا مردم دعاگوی تو �باشند
به هر جایی ثنا گوی تو باشند

بدان� الگوی� مصرف� اینچنین است
یکی ازصرفه جویی ها همین است

بود این ابتکارت خوب (طالب)
برای اهل معنا هست جالب