| گرفته هر دو پای بنده واریس | |
| | ز بس ماندم به صف از
بهر یک شیر |
| سحرگاهان به صف بودم یکی گفت | |
| | مواظب باش می‌گردی
زمینگیر |
| دو سوم عمر من در صف تلف شد | |
| | جوانی رفت و گردیدم
دگر پیر |
| به صف بودم یکی گفتا به گوشم | |
| | مکن غرغر نباش اینقدر
دلگیر |
| بگفتم چون که طولانی بود صف | |
| | نباید ای برادر کرد
ت�خیر |
| اگر ت�خیر بنمایی در این ره | |
| | به خانه می‌روی با خوف
و تشویر |
| چرا در اصفهان باشد فراوان | |
| | چه کس باید کند این
شیر تفسیر |
| چو صف در شهر ما خیلی طویل است | |
| | بباید با قلم بنمود
تقریر |
| چو در گلپایگان ما �پگاه� است | |
| | بباید فکر بکری کرد و
تدبیر |
| پنیر و خامه‌اش از بس گران است | |
| | چه کس دارد در این
ویرانه تقصیر |
| لبن از ما و ما محروم از آنیم | |
| | ولی در خانه‌هامان
نیست سرشیر |
| یکی گفتا خبر ده بر جراید | |
| � | اگر غفلت کنی
فردا بود دیر |
| چو بودم منتظر من در صف شیر | � |
| � | مرا یک ماده
گاوی کرده تحقیر |
| چو شیرم بوده افزون فصل گرما | � |
| � | نموده صاحبم از
بنده تقدیر |
| شود آیا که از الطاف ارباب | � |
| � | بنوشیم شیر چون
گوساله از زیر |
| نمی‌دانی تو �طالب� بر ته دیگ | � |
| � | اخیرا� ای
برادر خورده کفگیر |
| � | � |
مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا
