در آن ایام? خاک فتنه خیز مکه? یعنی مهد بدکاران
درون ظلمت جهل و تباهی دست و پا میزد
توانگر? آتش حسرت به جان بینوا میزد
ستمکش? بر در هر خانه دست التجا میزد
شبانگاهان
نوا?ی غم فزا در نای مرغ شب گره میخورد
سحرگاهان خروس صبح اگر میخواند
گروهی تیره جان بی سعادت را صلا میزد

***
به هرکس می رسیدی? حربه ی الحاد در کف داشت
رهی گرپیش پا?ی بود? راه ننگ و پستی بود
و گر رنگی برو?ی بود? رنگ بت پرستی بود
محبت? مردمی? انصاف? پاکی? پاک اندیشی
میان توده ها گم بود .
چپاول? زورگویی? ناجوانمردی? تبهکاری ?
یگانه کار مردم بود.
در این هنگامه ها? مردی غمین با چشم تر هر شب
به ? کوه نور ? در ? غار حرا ? میرفت
همه شب با غمی سنگین به بال مرغ اندیشه
ز ? کوه نور ? تا عرش خدا می رفت
لبش خاموش بود اما سرا پایش پر از فریاد
به پرواز خدا?ی تا دل بی انتها میرفت
تنی لرزان? دلی ترسان? ز بیم حق تعالی داشت
و در آن غا ر تنها?ی
روانی روشن از کر و بیان عرش اعلا داشت

***

بدان این مرد برتر? آشنای راز سرمد بود
که از دلبستگی ها و ز تعلق ها مجرد بود
ستوده بود و پاکان جهان آفرینش را سرآمد بود
نفس را نکهت جاوید می بخشم بنام او
مهین پیغمبر عالم
همای عرش پرواز خدا سیر فلک پیما
ابر مرد جهان? آموزگار ما ? محمد ? بود

***
بلی او? آن یگانه? آن فلک سیر خدا پیوند
به همراه دلی نورانی و عزمی گران چون کوه
ز ? کوه نور ? شب ها دیده بر ? ام القری ? میدوخت
و در اندوه جهل مردم ? ام القری ? میسوخت

***
یکی شب ? کوه نور ? آبستن رمزی خدا?ی شد
شبی رخشان ز بام آسمان آبی ? مکه ?
ندانم عرشیان از خوشه پروین
به دربار محمد در ? حرا ? گل میفرستادند
و یا با ریزش صدها ستاره آسمانی ها
زمین را بوسه میدادند

***
شبی حیرت فزا دست خدای آسمان ها بر سر کعبه
گل مهتاب می پاشید
بچشم مردم ? ام القری ? در آن شب روشن
ز بام لاجوردی سرمه های خواب می پاشید
در آن مهتاب شب? غار حرا خورشید در خود داشت
محمد در دل ? غار حرا ? در خویش گریان بود
شبستان وجودش پر ز نور پاک یزدان بود
در آن هنگامه شهر مکه بود و خواب و مدهوشی
محمد بود و شور جذبه و بانگ نفس هایش
در آن شب حال مهمان ? حرا ? نقشی دگرگون داشت
شراری بود از دنیای غیبی در سراپایش
دل ? کوه حرا ? شد گرم
گمان کردی که نبضش بی امان می زد
تو گفتی می دود نور خدا در جوی رگهایش

***
به کوته لحظه ای چشم محمد? گرم شد از خواب
ولی در خویش حیران بود
بناگه برق زد در پشت چشمش? دیده را وا کرد
ز پشت دیدگان تا عرش? نوری را تماشا کرد
به خود لرزید از وحشت
نگاهی پر ز اندیشه بسوی آسمان ها کرد
دهانش باز ماند از حیرت نوری شبانگاهی
صدای نبض خود را می شنید از د?هشتی سنگین
بدیدار شگفتی ها ز جای خویشتن بر جست
عرق چون شبنم سردی به چهر روشنش بنشست
غریوش در دل ? کوه حرا ? پیچید
فغانش از زمین بر رفت و در عرش خدا پیچید

***
به بانگی پر تضرع گفت:
کریما! کردگارا! پاک یزدانا! خداوندا!
حکیما! مهربانا! بی نیازا! بی همانندا!
ببخشا بر محمد لطف جاویدان سرمد را
بگیر از مهربانی دست لرزان محمد را
مرا در کشف راز غیب? یاری ده
بجان من توان پایداری ده
کریما! سخت حیرانم
چه می بینم? نمیدانم

***
محمد بود و نوری از زمین تا بینهایت ها
محمد بود و در دل زین معماها حکایت ها
دوباره موج آهنگش طنین افکند زیر گنبد گیتی
من امشب سخت حیرانم
چه می بینم? نمی دانم
عجب نوریست این نور شگفت امشب
کجا خورشید و ماه آسمانی این ضیا دارد ?
نگه چون میکنم دنباله تا عرش خدا دارد
کریما! سخت حیرانم
چه می بینم? نمی دانم

***
محمد در سخن با خویش بود آنگاه چون تندر
نوا?ی آسمانی در دل غار حرا پیچید
صدا?ی در زمین از سوی عرش کبریا پیچید
در آندم? بانگ يزدان بنده ی خود را ندا می داد
محمد? مات و حیران? گوش بر بانگ خدا می داد:
بخوان هان ای محمد! گفت: من خواندن نمی دانم
ندا آمد: بخوان با من بخوان ای امی مکه !
بناگه چشمه نوری بجان پاک او تابید
دوباره این ندا آمد:
بخوان ای بارگاه کبریا را بهترین بنده
بخوان بر نام قدس پر شکوه آفریننده
خداوندی که انسان را ز خون بسته می سازد
بخوان بر نام پاک خالق اکرم
بنام آنکه دانش را به نیروی قلم آموخت
بنام آن خداوندی که از رحمت
بجان مردم نادان چراغ معرفت افروخت

***
محمد از شکوه وحی می لرزید
در آن ساعت
محمد بود و شهر مکه و وحی خداوندی
پس از آن شب جهان داند که در گفتار پیغمبر
سخن از عشق حق بود و حدیث آرزومندی

***
محمد از دل ? ام القری ? این نغمه را سر داد
که: ای انسان! خدا یکتاست
بجز یکتا پرستی هیچ راه رستگاری نیست
به دیگر راه ها گر پا گذاری غیر خواری نیست
در این آیین جاویدان
لب خود را فرو بند از سپیدی وز سیاهی ها
تو را تا کی سخن از قصه ی رنگ است
در این آ?ین سخن از رنگ ها ننگست
به کیش راستین ما
گرامی تر بود آن کس که در وی گوهر تقواست
گر از شرق است? ور از غرب است
گر از روم است? ور از زنگست
چه گویم از شکوهت? ای محمد ای مهین فرزانه عالم !
مرا پای سخن لنگست
ز تو فرزانه تر در پهندشت آفرینش کیست ?
ستایش را توانم نیست میدان سخن تنگست
ولی با جاودانه نام تو هر روز و هر شب در دل گیتی
بهین گلبانگ جاویدست
سخن از تو ببام هفت اورنگست
ابر مردا! زوالی نیست گلبانگ حقیقت را
بیاد تو ز مهد خاک? تا نه گنبد افلاک
همیشه? هر زمان? هر شب
نوازشگر? نسیم بانگ توحید است
طنین افکن نوا?ی گرم آهنگ است