شبی در خواب دیدم شاعـــران را خـــداوندان شعـــــر جـــــاودان را
ادیبــــــــبان سخن ســــنج توانـــــا همه استاد نظم و نثر شیــــــــــــــوا
ملک با عشقی و پروین و عارف هدایت بود سرمد از مــــــــــعارف
رهی با فرخی سـیـمـیـن و صهـبا حمیدی شهریار مجلـــــــــــــس آرا
وحیدو ایرج و پژمان و فـــــــرخ به شطرنج ادب فـــرزین و هم رخ
به قاضی دره بزم آراســـــــــتندی مــــــرا نیز اندر آنجا خواســــتندی
پس از لختی که جمعاً آرمــــــیدند به صدر خود ملک را بر گزیدنـــد
رهی در جلسه آغاز سخــــن کرد چو قاضی پرسشی از حال من کرد
سخن دربارۀ گفتارمــــــن بــــود غرض سنجیدن اشعار مـــــن بـــود
ملک گفتا به من ای لایبـــــــــیدی دبــــیرستان و دانشـــــــــــگاه دیدی
به عهــــــــد کودکی رفتی دبستان رساندی دورۀ شـــــــش را به پایان
به پاسخ گفتمش مکتــــــــــب ندیم گلی از گلشن دانــــــــــــــش نچیدم
ســـــیه روزی چومن دوران ندیده خـــــــدایم بهـــــــــر زحمت آفریـده
تهیدستی و آلام یتیـــــــــــــــــــــمی پراز خون جگر جام یتیـــــــــــــمی
فسادو هرج ومرج استاد مـــــن بود طبیعت مرشد ارشاد مـــــــــــن بود
به غیر از مادرم در زندگانــــــــــی زنوع خود ندیدم مهربانــــــــــــــــی
پس از قتل پدر جنگ جهانـــــــــــی پدیدآمد بدان گونه که دانـــــــــــــــی
زهر سو عده ای زالوار خونــخوار پی غارت زهر جانب پدیــــــــــــدار
حشم بردند و خــــــر افسار کردند اثاث البیت ما را بار کردنــــــــــــــد
زمین خانه شد فرش یتیمـــــان نشسته مادری باچشم گریــــــــان
چومرغی جوجه گان را زیر پرکرد سپس با کودکان عزم سفر کـــرد
نیارم گفت دردنیا چه دیــــدم ویا از اقربای خود شنیــــــــــدم
بدین سان کودکی شش ساله گشتــــم دچار خشم شوهر خاله گشتـــــم
مرا مادر به شوهـــــــــــرخاله ام داد نه بهر کار در مکتب فرســـــتاد
در آن مکتب نبودم هم کلاســــــــــی نه جز خاکم دگر فرش پلاســــی
بُـدی مــــیــــرزا رضا نام معلـــــــــم همه تعلیم من کام معلــــــــــــــــم
ز رأفت دربرخود می نشانـــــــدم درآن مکتب به جزقرآن نخواندم
روانش شادو نامش جاودان بـــــاد به حق خلد برینش آشیان بــــــاد
ملک گفتا شنیدم شعر گویـــــــــــــی چرا راهی به غیر ازاین نپویـی
بگفتم باادب اندر جوابـــــــــــــــــش که بنشیند فرو خشم و عتابــــش
که من در وصف حال خویش گــــاهی نویسم دراین دفتر حرف واهــی
ببخشم گرسخن پرتاب کـــــــــــــــــردم اگر دیدی کتابی چاپ کــــــــردم
بفــــــــــــرما تا دهــــــندم گوشمالـــــی رها گردم ازاین آشفته حـــــــالی
زگـفتار ملک عشقی برآشفت چوشیران غرّشی کرد و چنین گفت
که ای اُســـــتاد بی همــــتای دوران نرفته منـتـــــــــــــقم هرگز دبستان
نه بــــنوشته نامه ای با خامـۀ نی زفروردین به مکتـــــب رفته تا دی
دبیرستان و دانشگه ندیــــــــــده نه سی سال هم چو تو زحمت کشیده
به وضع روزگارش یک نظر کـــــن به اوضاعش نگاهی مختصر کــــــن
ندیده در جهان روی پـــــــــدر را گزیده جای بابش برزگــــر را
صد وپنجاه مه از عـــمرش به زنـدان گذشته با هزاران درد و حرمــــــــان
هنوزم بعد یک دنیا مشقـــــــت بخوانی توگر اشعارش به دقــــــــت
سراپا حکمت وپند بدیع است مقام ورتبۀ فضلش رفیع است
رعایت می کند وزن سخن را بدارد حرمت نظم کهــــــــــــــن را
پس از عشقی زجا برخاست پرویــن که باید منتقم را کرد تحسیــــن
به حق گویــنده ای نــــقاد باشـــــد بفرمایـــــــید کو اُستــــاد باشــــد
نوای شعر دیـــــــــرین را نوازد به نو پردازو شعـــــر نو بتــــازد
رهی گفتا به نـــــــیما می گرایی به وضع روز شعر نو سرایـــــی
ملک گفتش که شعر نو سخن نیسـت به بازار ادب آن را ثمن نیســـت
از این ره گشته میدان ادب تنــــگ تمام مرکـب گویندگان لنــــــــگ
ادب را واقعاً معـــــــــــدوم کردنــــد از این رو شعر نو مرسوم کردنـــــــد
حمیدی گفت راه انوری گیـــــر ملک گفتش که ره دوراست و این پیر
رهی گفتا به پروین اقتدا کــــــــــن زاشک کـــــــــــودکی غوغا به پاکـــن
بدو گفتم که منت می پذیـــــــــرم چو پروین بحر دانش راحقیــــــــــــرم
پس از آن جال وجنجال وهیاهــــو مــــــــرا بگـــذاشـــتــندی در تـــــرازو
چو طبع شاعری در من ندیدنــــــــد دوبیتی رابرایم بر گزیدنــــــــــــد
ملک گفتا که این راهی ست آســـان به یک دم می بری آن را به پایـــان
چو ختم جلسه را اعلام کردنـــــــد مرا نیز این سخن الهام کردنــــــــــد
به فرمان ملک آزاد گشتــــــــم به قول بچه ها اُستاد گشتـــــــــم
همای طبع من آمد به پــــــرواز غزل را با دوبیتی کردم آغــــــــاز
رباعیها مسمط ها مخمــــــــــــــــــــــــــــــس
حماسی مثنوی های مســــــــــــــــــــــــــــدس